Biblioteka Polska w Paryżu- dzieje, zbiory, ludzie

Prezentowana bibliografia jest próbą pokazania dziejów i działalności Biblioteki Polskiej w Paryżu za pośrednictwem poświęcone­go jej piśmiennictwa. W zestawieniu ujęto ponad 2600 jednostek drukowanych oraz kilkanaście elektronicznych. W Aneksie 2 znalazł się spis przygotowany przez Ewę Rutkowską, obejmujący materiały do tej pory niepublikowane. Książka powstała na marginesie rozmów o potrzebie udostępnienia badaczom zaktualizowanej informacji o zbiorach Biblioteki Polskiej w Paryżu a jej opublikowanie zbiegło się z przekształceniem Biblioteki (w październiku 2023 roku) w nową formę organizacyjną – Instytut Biblioteka Polska w Paryżu.

Wyspa św. Ludwika w sercu Paryża, w bliskim sąsiedztwie katedry Notre Dame. Dwa hôtels particuliers, a w nich dwie instytucje będące nie­zwykłą odpowiedzią generacji romantyków na „gwałt, który zniszczył niepodległość narodu” (Adam Czartoryski). Hôtel Lambert i Biblioteka Polska stały się w „Europie bezlegalnej” (Norwid) polskimi instytucjami niepodległej dyplomacji, myśli politycznej i dziedzictwa narodowego. Tylko Biblioteka Polska w Paryżu pozostaje do dzisiaj w polskich rękach. Jej zasoby to klejnoty w koronie polskiej pamięci. Dzisiaj, wobec nowych wyzwań, publikacja Biblioteka Polska w Paryżu – dzieje, zbiory, ludzie. Zarys bibliograficzny relacjonuje obecność Biblioteki i wprowadza zarazem w jej bogactwo i historię. Bibliografia ta jest wynikiem źródłowej recherche Andrzeja Biernata, któremu Biblioteka Polska tak wiele zawdzięcza. […]

Ani Hôtel Lambert ani Biblioteka Polska nie powstały znikąd. Instytut Biblioteka Polska w Paryżu także nie powstał znikąd. Ten sam rozsądek był przy Kazimierzu Piotrze Zaleskim, który doprowadził do ukonstytuowania się Instytutu w trudnych latach 20. XXI wieku.

Dzisiaj, po optymizmie lat 90. ubiegłego wieku, wiemy że nie ma końca historii, że doświadczenie klęski i rozpaczy może się powtórzyć. Wystarczy obrócić się ku bratniej Ukrainie. Jest o czym dumać na paryskim bruku… Dumać z bibliografią Andrzeja Biernata i Doroty Fortuny. Bibliografią, która zamyka, a zarazem otwiera nowy, jeszcze nie zapisany, rozdział historii Biblioteki Polskiej w Paryżu.